PARIS

De stad van de liefde

Bijna geen enkele andere stad heeft zo'n ongelooflijk romantische reputatie als Parijs. De liefde zou je op elke straathoek tegemoet springen als een speelse puppy. Mademoiselle Lili voelt zich geïnspireerd om hierover te schrijven.

Afgelopen zondag moest ik erg lachen. Zoals altijd, als de zon schijnt, maak ik graag een wandeling langs de Seine - lange tijd kon je de bruggen niet missen die behangen waren met "liefdesslotjes". Opgezet door stelletjes uit de hele wereld die hun liefde symbolisch met dikke hangsloten aan de balustrades vastketenden. Plotseling hingen er verbodsborden: "Onze bruggen zijn niet bestand tegen jullie liefde" en "Liefde zonder sloten" is het initiatief van de stad Parijs in een poging om hun bruggen van instorting te redden, en een proclamatie om de liefde te bevrijden met de Twitter hashtag #lovewithoutlocks.

Oh, dat eeuwige geloof dat Parijs het Mekka van de liefde zou zijn - in een stresstest van het alledaagse Parijs moest ik helaas toegeven dat dit slechts een halfbakken cliché is. Zelfs ik probeerde mezelf met de levenslange consumptie van Franse chansons, poëzie, literatuur en film ervan te overtuigen dat het voldoende zou zijn om een paar keer per week de trappen van Montmartre op en af te lopen om mezelf fit te maken voor de "ville d'amour": de vluchtige blik in het voorbijgaan die je hart doet fladderen, vervolgens een spontaan café en overlopend geluk dat zich uit in eindeloze romantische wandelingen als koppel door deze glorierijk mooie stad.

Als de Franse man toch eens niet bestond, dat ondoorgrondelijke ras van mensen. "Je brengt hem snel aan de kook, maar hij zal niet helemaal gaar zijn", vertelde een Duitse vriendin met jarenlange Parijs-ervaring me meteen in het begin. Wat had ze gelijk! Het is in ieder geval in Berlijn ondenkbaar dat een voorbijganger je midden op de dag bewonderende blikken toewerpt, dat een man zomaar zijn auto op straat tot stilstand brengt, je achterna rent en je ademloos om je telefoonnummer vraagt omdat hij je zo "betoverend" vindt. Deze gepassioneerde loverboy zal je wekenlang koerende sms'jes sturen totdat je ermee instemt om met hem naar een restaurant te gaan.

Maar voordat het zover is, zal hij je minstens drie keer vragen of je echt komt, en je vertellen hoezeer hij zich erop verheugt. Dan wacht je en wacht je, onhandig en alleen zittend aan een tafeltje omdat hij je heeft laten zitten. Als je hem geërgerd belt, hoor je hem fluisteren hoezeer het hem spijt, en dat zijn moeder onverwacht in het ziekenhuis is opgenomen. Op de achtergrond hoor je schreeuwende kinderen. Geen grapje. Dit is al zo vaak gebeurd.

Parijs is de hoofdstad van de avontuurtjes, een broedplaats voor affaires van alle kleuren. Vooral in de hoge kringen is de minnaar bijna een instituut. Voormalig president Mitterand was niet de enige met een informele tweede vrouw. Lady killer Dominique Strauß-Kahn was slechts het topje van de ijsberg. Parijzenaars scheiden niet, ze glimlachen en liegen en doen alsof. Enorme posters in de metro maken nonchalant reclame voor een website voor overspelige avontuurtjes, dan zijn er ook nog die je tijdens je eerste glas rode wijn vragen of je misschien mee wilt naar een swingerparty. Of die na drie woorden tijdens een after-work cocktail vragen of je de avond bij hen of bij jou thuis zult eindigen. En, terwijl jij je nog haast om je Margarita naar binnen te werken, zijn zij al op weg naar hun volgende zekere verovering. Er zijn anderen die groepsmails sturen naar alle vrouwen in hun adresboek met wie ze 's avonds willen uitgaan. Wat jammer als ze vergeten de andere "chéries" te verbergen als blinde carbon copies. Overigens duurde het vijf jaar voordat ik hand in hand door de stad der liefde wandelde - met een Fransman. Plus, het duurde drie jaar tot hij "helemaal gaar" was.