Stad. Land. Flow.

Parijs is altijd leeg geweest in augustus, maar dit jaar is speciaal. Mademoiselle Lili houdt des te meer van de stad.

Je zou denken dat we in de vierde lockdown zitten. Mijn kaashandelaar en de groenteboer in de Rue Oberkampf, mijn vaste bakker - de vitrines gebarricadeerd, de deuren dicht. Op straat - bijna geen auto's, veel vrije plaatsen in de metro, en in de musea ben je zo alleen dat je zou kunnen denken dat je een belangrijke staatsgast bent die een privé-audiëntie heeft. Ja, het is weer augustus. Het is heerlijk als de thermometer niet boven de 30 graden klimt en je zelf een witte broodstengel in de steenoven wordt. Ik zeg altijd: kom in de zomer naar Parijs, wanneer de stad vertraagt en de weinige overgebleven Parijzenaars een ontspannen glimlach opzetten - uit solidariteit. Wij bewakers van de verlaten stad, helemaal voor onszelf.

Maar dit jaar is het heel anders. Het is nog leger dan anders. Corona heeft geleid tot een nieuwe landelijke exodus. Vroeger hoorde het bij de goede Parijse toon, een onmiskenbaar teken van professioneel succes, om naast het stadsappartement ook een weekend- en vakantiewoning op het platteland te bezitten. Maar om er permanent te wonen, mais non! Als trouwe burger van de metropool waardeer je het woord "provincie" alleen als het om vakantie gaat of als herkomstaanduiding van voedsel, maar geen woonadres dat niet begint met de postcode 75. Dat is met de pandemie veranderd.

Terwijl ik net als vele anderen vastzat in hun konijnenhokken, aka stadsappartementen, kwam de eerste afgunst via sociale media. Foto's en video's voor korenvelden, beekjes, hortensia's, kippen en konijnen in echte tuinen, gepost door degenen die al een buitenhuis hadden en getiteld "mijn nieuwe kantoor". We leerden leven met telewerken, en telkens wanneer ik een Parijse modeontwerper interviewde over Zoom & Co., zat ook hij op het platteland, ver van de stad. Het verlangen naar land, natuur en bewegingsvrijheid maakte zich van iedereen meester - en de vastgoedplatforms begonnen grootformaat posters te plakken op de metrostations van Parijs: Zou u Parijs willen verlaten? En daarnaast een foto van een romantisch bakstenen huis bij het bos: "Huis in Heuqueville, 130 vierkante meter, met een tuin van 2000 vierkante meter: 240.000 euro." Klinkt als een klop op de hemelse deur voor Parijzenaars, maar voor die prijs is er slechts 20 vierkante meter -Bokkel. De reclamemails van de inrichtingswinkels, die de trend naar de nieuwe landelijke stijl met wit gebeitste meubels en rieten fauteuils omroepen, gaan hier goed in mee.

Gerenommeerd trendonderzoekster Li Edelkoort zit ook achter haar beeldscherm in Normandië als ze voor de toekomst een grote vlucht uit de metropool voorspelt. "Ik zat vast in Kaapstad tijdens de eerste lockdowns in maart vorig jaar, maar toen ik in juni terug mocht naar Frankrijk, ben ik meteen naar mijn huis hier gegaan. En sindsdien ben ik gebleven. Ik denk dat ik misschien nooit meer in de stad zal wonen, althans niet elke dag. "Het is geen alleenstaand incident. Veel van mijn vrienden zijn al permanent verhuisd, naar middelgrote steden zoals Bordeaux of piepkleine plaatsen binnen een straal van 100 kilometer rond Parijs. "De huizen hier in Normandië worden al verkocht via de telefoon, als zoete broodjes - zonder een bezoek", zegt Edelkoort.

Ook de mode viert de nieuwe lust voor het platteland, Chanel bouwde onlangs het Grand Palais om tot een Zuid-Frans dorpsplein voor haar haute couture show en de Zuid-Franse Jacquemus, de nieuwe modefavoriet van de stad, wordt nooit moe om de schoonheid van de provincie dicht bij zijn stedelijke volgelingen te brengen. Laat ze allemaal Parijs maar verlaten, dat vind ik prima. Een paar honderdduizend inwoners minder zal de stad zeker goed staan. Ik kom van het platteland en ik weet wat het betekent om er echt te wonen.

Mademoiselle Lily houdt van Parijs - de musea, de architectuur, caféterrasjes, het savoir vivre, de flair van elegante hotels en natuurlijk mode, mode, mode. Met haar insider column "Paris, mon amour" doet ze voor La Biosthétique verslag vanuit haar geadopteerde thuis, waar ze al meer dan tien jaar gelukkig is.