Er zijn weinig monumenten in Parijs waarmee ik zo'n emotionele band heb als met de Samaritaine, dit oude warenhuis op de Pont Neuf. Het was de tijd vóór de low-cost luchtvaartmaatschappijen, toen ik nog met lange nachtelijke busritten van Duitsland naar Parijs reisde, verliefd op de stad en op een man. Onze ontmoetingsplaats was altijd het kleine, ronde dakterras van het warenhuis, een absolute insidertip die weinigen kenden. Alleen al het zien van de weelderige mozaïeken, het smeedijzerwerk en de sublieme Art Nouveau fresco's met het pauwenwiel onder de glazen koepel deed mijn hart sneller kloppen, het ritme toenemend met elke stap op de smalle stalen wenteltrap. Hoe hoger je kwam, hoe harder de ventilatie- en verwarmingssystemen brulden als op een luxe stoomboot. Boven aangekomen, voelde ik me alsof ik op het observatiedek van een oceaanstomer stond, met de zee van Parijse gebouwen onder me: de Eiffeltoren, de Notre Dame, of de Concièrgerie binnen handbereik. Het was mijn Titanic-gevoel van onmogelijke liefde, lang voordat de film werd uitgebracht.

Ik raakte in vervoering door een nog meer verborgen zaal met stoffige 3-D vitrines, waar miniaturen van 19e-eeuwse stadstaferelen in diep perspectief waren nagebouwd: Om ze te kunnen bewonderen moest je naar beneden, een attractie op kinderoogjes-niveau die de oprichters van La Samaritaine, het echtpaar Cognacq-Jay, in petto hadden voor de jongste bezoekers. Ik vraag me af of deze charmante gimmicks anno 1870 de renovatie hebben overleefd?

De Samaritaine was 16 jaar gesloten, en voor de nieuwe eigenaar, de luxegroep LVMH, werd de renovatie een onbedoeld faraonisch project. Rechtszaken in het kader van de monumentenzorg en burgerinitiatieven, die hun geliefde La Samaritaine in zijn oude vorm wilden behouden, onderbraken herhaaldelijk de bouwwerkzaamheden.

Het hotel "Cheval Blanc", het vijfde hotel onder de auspiciën van 's werelds grootste luxe-imperium, zal zijn intrek nemen in het complex, dat meerdere blokken beslaat. Wie het goddelijke genoegen heeft gehad, zoals ik in het Cheval Blanc Randheli op de Malediven, weet dat de normen die hier worden gesteld van een andere klasse zijn, van een klasse hoger dan First. Met slechts 72 kamers en suites, ontworpen door de New Yorkse sterontwerper Peter Marino, inclusief een Dior-spa, wordt het waarschijnlijk het nieuwe speerpunt van de stad, die werkelijk geen gebrek heeft aan luxueuze herbergen - de nacht vanaf 1500 euro.

Het is geen understatement om te zeggen dat hier een nieuwe tempel van Franse nationale trots wordt geopend, want de meeste grote luxehotels van Parijs zijn al lang in Arabische handen. Ik kan niet wachten om te ontdekken hoe oud en nieuw hier nu samenkomen. En of ik mijn oude favoriete hoekjes weer zal vinden.